Iets wat me bezig houdt sinds we in Zuid-Afrika zijn is 'de waarde van een mensenleven'. Sinds mensen bij het stoplicht bij mijn autoraampje bedelen om geld of eten, sinds ik weet dat mensen rond moeten komen met een salaris van 3000 rand, 240 euro, per maand (en nee, de meeste levensmiddelen zijn hier niet goedkoper), sinds ik weet dat mensen geen verzekering hebben omdat ze het niet kunnen betalen, sinds ik weet dat mensen niet naar de dokter durven met HIV - als ze al geld hebben om naar een dokter te gaan en medicatie kunnen betalen, sinds ik zie dat mensen met kleine kinderen snelwegen oversteken, sinds ik mensen zie die met 100 km per uur over de snelweg rijden met een open bakkie (pick-up) afgeladen met mensen waaronder kids, sinds ik weet dat er hier zoveel mensen overlijden op jonge leeftijd, sinds ik geconfronteerd wordt met extreme armoede en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een ding weet ik wel, met mijn Nederlandse mentaliteit schat ik veiligheid en de waarde van een mensenleven in op een andere waarde, of in ieder geval mijn praktische ideeën hierover verschillen nogal met de praktijk hier. Ik hoef niet te overleven, laat staan zorgen dat mijn 2 kleine mannetjes overleven. Aan het begin dacht ik wel dat het zou wennen met een paar maanden, de mensen langs de weg die bedelen om geld. Ze zijn vies, ze stinken, ze werken niet… maar misschien hebben ze ook wel gewoon een gezin. Het raakt me diep. Het went niet, want zelfs na bijna 8 maanden heb ik voor mezelf nog geen weg gevonden om hier mee om te gaan. Soms gaan we een dagje uit als gezin en ben ik in een vrolijke stemming maar zodra ik de bedelaars bij het stoplicht zie draait mijn maag zich om, ik een leuk dagje uit in onze goede auto en deze bedelaar moet vandaag weer zien te overleven. En natuurlijk vraag ik me af waarom hij geen werk heeft.... Sommigen zeggen dat er echt geen banen te vinden zijn, anderen zeggen dat het soms makkelijker is voor ze om te bedelen dan om werk te zoeken en dat wij als westerlingen deze cultuur hebben gecreëerd door altijd maar te geven en deze mensen afhankelijk te maken. Als ik naar mezelf kijk geef ik de bedelaar -die dus niet werkt voor z’n geld- eerder een muesli reep ter waarde van 5 Rand dan de parkeerwachter want die geef ik slechts 2 Rand, terwijl hij hard werkt voor zijn geld (6 dagen lang, 10-12 uur per dag in de brandende zon, we geven de parkeerwachter inmiddels 5 rand ;-)).
En dan hebben we Abigail*, zij is een Afrikaanse werkster hier op de basis. Ze werkt (meestal) hard, ze heeft 2 kinderen en heeft geen man. Ze had alleen haar zus als enige familie, maar die is een paar weken overleden. Haar zus had 5 kinderen en geen man en de 5 kinderen zijn nu voor Abigail. Hoe kan Abigail ooit 7 kinderen verzorgen met haar salaris, ineens is haar leven zo veranderd, wie zorgt er voor Abigail? Niemand, ze moet alles in haar eentje rooien. Wie zorgt er dat deze kinderen naar school kunnen, wie zorgt er dat deze kinderen een toekomst hebben? In Nederland hebben we allemaal mooie voorzieningen en krijg je hulp van de overheid. Deze kinderen zullen opgroeien in een township, waar veelal na de lagere school geen verdere scholing mogelijk is, of het is in ieder geval zeker niet vanzelfsprekend om naar de middelbare school te gaan. Het gevolg is dat veel jongeren bij bendes willen horen en ontsporen. Is dat de hoop die ze hebben? Ooit een belangrijke positie krijgen in een bende (om nog maar even niet in te gaan op hoe het leven van een bendelid eruit ziet)? Ze zeggen geld maakt niet gelukkig, maar geld zou deze mensen zeker helpen! Al is het natuurlijk niet alleen geld, want generaties die opgroeien in townships hebben ook een andere mentaliteit, kinderen leren soms op een andere manier aan hun spullen en geld te komen. Overigens hoeft in een township leven niet verkeerd te zijn (dit is niet perse een sloppenwijk), Nelson Mandela woonde ook in een township!
In Afrika, en dus ook in Zuid-Afrika lijden veel mensen aan HIV. Hoewel ik persoonlijk van niemand weet dat hij/zij HIV heeft weet ik toch wel zeker dat ik er een paar ken. Maar het stigma rond HIV/aids is zo groot dat mensen nooit zullen zeggen dat een familielid overleden is aan aids, nooit.
Het doet me pijn te zien hoe verschrikkelijk oneerlijk het leven is! De rijken bezitten de wereld, maar de armen zijn met velen en ze sterven aan Aids, aan ondervoeding, uitdroging en ziektes waar ze niet aan hoeven te sterven. Terwijl ik zeur dat ik een nep-merk cola moet kopen in plaats van Coca-Cola omdat we deze maand financieel wat minder zitten, terwijl ik een nieuw broekje voor Manoah wil omdat hij vaal is (geen zorgen, we hebben geen honger en genoeg kleding). Alles is zo relatief. Zou ik ooit nog ten volle van onze rijkdom kunnen genieten? Weet je, wij mogen blij zijn met onze werkweek van 5 dagen per week en 8 uur per dag. Hier werken arme mensen zich een ongeluk, 10 uur per dag, 6 dagen per week… en weet je waar een groot deel van hun salaris naar toe gaat? Naar het transport voor hun werk! En wij kunnen van ons salaris (vaak) een goed huis huren of kopen, een verzekering hebben en voldoende gezond eten en drinkwater.
Ik voel me machteloos, ik zou de wereld wel op m’n schouders willen nemen, ik zou ze allemaal een huis willen geven en voldoende geld. Maar dat kan niet en het heeft geen eens zin om er op deze manier over na te denken. Ik zal moeten leren kijken naar de kleine dingen. Als ik kijk naar alle wereld problemen word ik moedeloos. Alles in de wereld lijkt zo zwart met alle ellende. Alles wat ik doe is slechts een druppel op een enorme gloeiende plaat. Maakt het eigenlijk wel verschil? Allemaal gedachtes die me een steeds meer moedeloos gevoel geven.
Ik weet niet of je erin gelooft, maar ik wel, ik denk namelijk dat dat precies is wat de duivel wil. Dat ik, dat wij, moedeloos worden en dat we misschien zelfs wel God de schuld geven. Dat we denken "er is toch geen beginnen aan, er is zoveel leed, dat komt toch niet goed, waar gaat dit heen met de wereld". En deze gedachte kan mij helemaal passief maken. En ja, precies, dan is het hem – die vervelende duivel- gelukt! Ik doe helemaal niks en ben lam geslagen. Ik realiseer me dat het goed is om me hier bewust van te zijn. Ik geloof dat ik mag kijken naar de dingen die God op mijn pad brengt. We kunnen niet allemaal Nelson Mandela zijn, maar alle kleine beetjes die we doen helpen! Hier op de trainingsbasis zie ik niet direct iemand tot geloof komen, ik help niet een kind zonder ouders, ik help geen arme mensen aan geld of een baan. Nee, maar als ik kijk naar de dingen die we wel doen dan is het trainees klaarmaken om dit werk te gaan doen! En dat is belangrijk! Waarom zijn we toch altijd zo geneigd om te kijken naar wat we niet doen en wat we allemaal beter kunnen doen? Tuurlijk is het goed om jezelf eens onder de loep te nemen, maar soms kan het demotiverend zijn om steeds maar te kijken naar wat je niet doet en naar wat je had moeten doen. Kijk eens naar wat je wel doet voor de ander en jezelf! Laat dat je motiveren en breng alles in gebed bij onze Vader, die niet alleen in de hemel woont, maar ook bij ons wil zijn hier op aarde en in je hart. Want wij kunnen het verschil maken in een waardevol door God geschapen mensenleven. God geeft ons gaven en talenten, het is aan ons hoe we deze inzetten in een wereld die soms zo zwart lijkt maar ook ze mooi kan zijn.
Daarom geef ik gewoon maar weer een mueslireep aan de man die bij het stoplicht staat…
Lieve groetjes en zegen,
Annjo
* = Abigail is een fictieve naam
En dan hebben we Abigail*, zij is een Afrikaanse werkster hier op de basis. Ze werkt (meestal) hard, ze heeft 2 kinderen en heeft geen man. Ze had alleen haar zus als enige familie, maar die is een paar weken overleden. Haar zus had 5 kinderen en geen man en de 5 kinderen zijn nu voor Abigail. Hoe kan Abigail ooit 7 kinderen verzorgen met haar salaris, ineens is haar leven zo veranderd, wie zorgt er voor Abigail? Niemand, ze moet alles in haar eentje rooien. Wie zorgt er dat deze kinderen naar school kunnen, wie zorgt er dat deze kinderen een toekomst hebben? In Nederland hebben we allemaal mooie voorzieningen en krijg je hulp van de overheid. Deze kinderen zullen opgroeien in een township, waar veelal na de lagere school geen verdere scholing mogelijk is, of het is in ieder geval zeker niet vanzelfsprekend om naar de middelbare school te gaan. Het gevolg is dat veel jongeren bij bendes willen horen en ontsporen. Is dat de hoop die ze hebben? Ooit een belangrijke positie krijgen in een bende (om nog maar even niet in te gaan op hoe het leven van een bendelid eruit ziet)? Ze zeggen geld maakt niet gelukkig, maar geld zou deze mensen zeker helpen! Al is het natuurlijk niet alleen geld, want generaties die opgroeien in townships hebben ook een andere mentaliteit, kinderen leren soms op een andere manier aan hun spullen en geld te komen. Overigens hoeft in een township leven niet verkeerd te zijn (dit is niet perse een sloppenwijk), Nelson Mandela woonde ook in een township!
In Afrika, en dus ook in Zuid-Afrika lijden veel mensen aan HIV. Hoewel ik persoonlijk van niemand weet dat hij/zij HIV heeft weet ik toch wel zeker dat ik er een paar ken. Maar het stigma rond HIV/aids is zo groot dat mensen nooit zullen zeggen dat een familielid overleden is aan aids, nooit.
Het doet me pijn te zien hoe verschrikkelijk oneerlijk het leven is! De rijken bezitten de wereld, maar de armen zijn met velen en ze sterven aan Aids, aan ondervoeding, uitdroging en ziektes waar ze niet aan hoeven te sterven. Terwijl ik zeur dat ik een nep-merk cola moet kopen in plaats van Coca-Cola omdat we deze maand financieel wat minder zitten, terwijl ik een nieuw broekje voor Manoah wil omdat hij vaal is (geen zorgen, we hebben geen honger en genoeg kleding). Alles is zo relatief. Zou ik ooit nog ten volle van onze rijkdom kunnen genieten? Weet je, wij mogen blij zijn met onze werkweek van 5 dagen per week en 8 uur per dag. Hier werken arme mensen zich een ongeluk, 10 uur per dag, 6 dagen per week… en weet je waar een groot deel van hun salaris naar toe gaat? Naar het transport voor hun werk! En wij kunnen van ons salaris (vaak) een goed huis huren of kopen, een verzekering hebben en voldoende gezond eten en drinkwater.
Ik voel me machteloos, ik zou de wereld wel op m’n schouders willen nemen, ik zou ze allemaal een huis willen geven en voldoende geld. Maar dat kan niet en het heeft geen eens zin om er op deze manier over na te denken. Ik zal moeten leren kijken naar de kleine dingen. Als ik kijk naar alle wereld problemen word ik moedeloos. Alles in de wereld lijkt zo zwart met alle ellende. Alles wat ik doe is slechts een druppel op een enorme gloeiende plaat. Maakt het eigenlijk wel verschil? Allemaal gedachtes die me een steeds meer moedeloos gevoel geven.
Ik weet niet of je erin gelooft, maar ik wel, ik denk namelijk dat dat precies is wat de duivel wil. Dat ik, dat wij, moedeloos worden en dat we misschien zelfs wel God de schuld geven. Dat we denken "er is toch geen beginnen aan, er is zoveel leed, dat komt toch niet goed, waar gaat dit heen met de wereld". En deze gedachte kan mij helemaal passief maken. En ja, precies, dan is het hem – die vervelende duivel- gelukt! Ik doe helemaal niks en ben lam geslagen. Ik realiseer me dat het goed is om me hier bewust van te zijn. Ik geloof dat ik mag kijken naar de dingen die God op mijn pad brengt. We kunnen niet allemaal Nelson Mandela zijn, maar alle kleine beetjes die we doen helpen! Hier op de trainingsbasis zie ik niet direct iemand tot geloof komen, ik help niet een kind zonder ouders, ik help geen arme mensen aan geld of een baan. Nee, maar als ik kijk naar de dingen die we wel doen dan is het trainees klaarmaken om dit werk te gaan doen! En dat is belangrijk! Waarom zijn we toch altijd zo geneigd om te kijken naar wat we niet doen en wat we allemaal beter kunnen doen? Tuurlijk is het goed om jezelf eens onder de loep te nemen, maar soms kan het demotiverend zijn om steeds maar te kijken naar wat je niet doet en naar wat je had moeten doen. Kijk eens naar wat je wel doet voor de ander en jezelf! Laat dat je motiveren en breng alles in gebed bij onze Vader, die niet alleen in de hemel woont, maar ook bij ons wil zijn hier op aarde en in je hart. Want wij kunnen het verschil maken in een waardevol door God geschapen mensenleven. God geeft ons gaven en talenten, het is aan ons hoe we deze inzetten in een wereld die soms zo zwart lijkt maar ook ze mooi kan zijn.
Daarom geef ik gewoon maar weer een mueslireep aan de man die bij het stoplicht staat…
Lieve groetjes en zegen,
Annjo
* = Abigail is een fictieve naam
RSS Feed
